W pogoni za idealem piekna .... sprintem przez stulecia

Byc kobieta, być kobieta, śpiewała Alicja Majewska .... no właśnie, jak to jest być kobieta? Na to pytanie chyba każda kobieta musi odpowiedzieć sobie sama, kilka rzeczy jednak nas łączy, miedzy innymi potrzeba by wyglądać atrakcyjnie. Cokolwiek to w danej epoce oznacza.

Na przestrzeni wieków, zależnie od tego co aktualnie jest w modzie na przemian chudniemy, pulchniejemy, eksponujemy biusty i pupy tudzież je spłaszczamy. Jeszcze niedawno ideałem piękna były to ultra szczupłe kształty modelek z wybiegów. Teraz promuje się bardziej zaokrąglone kształty. Wystarczy popatrzeć na Kim Kardashian i jej wypchana pupę. 

Nasz pęd ku idealnym kształtom zaczyna się już w starożytnym Rzymie, gdzie kobiety zaczęły bandażować zbyt duży biust bo ... nie był modny. Panowała wtedy moda na sylwetkę sportowa i to starożytna Grecja zapoczątkowała modę na staniki. Zostały one stworzone specjalnie by kobiety mogły uprawiać sport.

W średniowieczu, wiadomo należało wdzięki ukrywać i aby sylwetka nie wydawała się zbyt kobieca, obwiązywano kobietom piersi i nakładano suknie „wyplaszczajace”. Suknia taka miała wszyte w materiał specjalnie profilowane deseczki. Promowano tym samym sylwetkę a’la dziewczynka a eteryczność i wychudzenie były wtedy jak najbardziej na topie.

Następnie zapanowała moda na talie osy. Ktora to osiągano przy pomocy gorsetu i doszła ona do poziomu absurdu. Na przykład na dworze Katarzyny Medycejskiej niedopuszczalna była talia „grubsza” niż 33 cm.  Bez komentarza, nieprawdaż? 

Jednakże nie tylko nasza sylwetka od wieków musi stawiać czoło kanonom piękna, nasze buzie również. I tak wynaleziono makijaż, od wcześniej już wspomnianych w poście "Pchli targ czyli sredniowieczne cuda wianki" woskowych maseczek które spływały z twarzy pod wpływem ciepła, po trujący makijaż epoki oświecenia, do produkcji którego używano ołowiu. Nie bacząc na swoje zdrowie, nosiły go zarówno kobiety jak i mężczyźni, by uzyskać ten jakże pożądany śnieżno biały odcień skory. 

Albo sławne już peruki i równie sławne młoteczki do zabijania zagnieżdżonych w nich wszy. Co jednak było w nich równie obrzydliwe jak wszy, to fakt używania do ich formowania zwierzęcego tłuszczu. Były wiec one nie tylko okropnie tłuste i lepkie w dotyku ale tez łatwopalne. 

Czy kształtowanie brwi to niedawny wynalazek? Absolutnie nie. W XVIII wieku w modzie były grube brwi. Z jakiejś przyczyny uznawano wtedy ze im grubsza brew tym wyżej postawiona społecznie jest dama do której ona należy. Jak zapewnić sobie przyzwoicie grube brwi? Naturalnie należało je dokleić. I tak jak teraz nosimy sztuczne rzęsy tak wtedy doklejano sobie brwi wykonane z mysich skorek!

Powstaje pytanie czemu kobiety od wieków same z siebie poddają swoje ciała rozmaitym zabiegom, nie zawsze przyjemnym, by się upiększyć? Myślę ze kiedyś wynikało to z faktu iż kobieta była „towarem” na sprzedaż i od jej wyglądu (oraz fortuny) zależało to czy i jak szybko rodzina się jej pozbędzie. 

Dzis już tak nie jest, czemu wiec nadal moda na upiększanie kwitnie i ma się dobrze?

W tym pedzie ku doskonaleniu wyglądu króluje oczywiście Hollywood ale taka na przykład Brazylia bynajmniej nie ustępuje mu miejsca. Tam dziewczynki na już 18 urodziny dostają operacje plastyczne i powiększają biust, usta czy pupę.  

No dobrze, ale co się stanie jeśli nagle wszystkie uznajemy ze jesteśmy piękne takie jak jesteśmy? Co jeśli wszystkie kobiety przestana się depilować, farbować, malować, chadzać do kosmetyczki czy fryzjerki. Co mogłoby się wtedy stać? No na przykład, koncerny kosmetyczne by upadły a miliony ludzi stracili prace.  

Czy wiec potrzeba upiększania się została nam wpojona by podtrzymywać system? Czy może jednak by czuć się kobietami potrzebujemy tych wszystkich tych pudrów, podkładów, prostownic do włosów i sztucznych paznokci, a system jedynie odpowiada na nasze potrzeby? Co było najpierw, jajko czy kura?

Ja odpowiedzi na to pytanie nie znam. A sama wyznaje zasadę by nie dać się zwariować a cały ten pęd ku „ideałowi piękna” traktować z przymrożeniem oka. 

A na zakończenie, bo teoretycznie w Szkocji a praktycznie w Europie mamy lato, receptura z 1653 roku, na poparzenia nie tylko słoneczne:

Na oparzenia wszelkiego rodzaju należy skompletować, najświeższe jak to tylko możliwe odchody drobiu (kur i gęsi) wymieszać je z ziołami (niestety nie pamiętam jakie tam były podane zioła, jako  zamienniki polecam dziurawiec i szczaw, bo podobno naprawdę działają) oraz ziemia. Utrzeć wszystko na pastę i tak uzyskana mikstura okładać oparzone miejsca. Mikstura przechowywana w garncu zakopanym w ziemi ponoć miała datę ważności do dwóch lat, bez konserwantów!