byc czy nie byc strazakiem, oto jest pytanie....

Stałam na skrzyżowaniu, doświadczając pięknej szkockiej pogody z parasolka elegancko wywinięta na druga stronę i ulewnym deszczem smagającym moja twarz. Kiedy minęły mnie trzy wozy straży pożarnej, gnające jak do pożaru. Dwa nadjechały od strony Chambers Street a trzeci od strony North Bridge. Wszystkie trzy zatrzymały się jakieś cztery metry o miejsca gdzie stałam. Dwóch raczej pokaźnej postury ponów wysiadło z pierwszego wozu i zaczęło szukać pożaru. Na ulicy jednakże nic się nie działo, znaczy nic poza zwykłym o tej poze potężnym natężeniem ruchu w centrum miasta. Żadnych ludzi uciekających z krzykiem z płonących budynków, żadnych buchających płomieni czy chodźby smuzki dymu. Światło na skrzyżowaniu zmieniło się na zielone i ruszyłam dalej pchając przed sobą wściekle stawiająca opór parasolkę.

Widok strażaków, ubranych w ciężkie uniformy i żółte kaski wywołał u mnie uśmiech, nie tylko dlatego ze strażacy generalnie budza pozytywne emocje. Ci których przed chwila widziałam  jak jeden maz wygladali niezwylke sympatycznie i elegancko wypełniali mięśniami swoje uniform oraz przypomnieli mi jak sama próbowałam zostać strażakiem.

Sam pomysł o mnie wstępującej do straży pożarnej jest więcej niż zabawny, gdyż za rozrywkami zawierajacymi w sobie jakikolwiek element budujacy tezyzne fizyczna nigdy nie przepadalam. Byłam jedna z tych osób które regularnie "zapominały" stroju na w-f. Na samo wspomnienie o koszykówce czy siatkówce chciałam chować się pod ławkę i siedzieć tam dokąd zagrożenie nie minie.  Kiedy inne dziewczynki elegancko zwisały z trzepaków wywijajacac fikołki na górnej poprzeczce ja spadalam w pozie rozgwiazdy z barierki dolnej. No, po prostu nie mam tego w sobie. I już.

Do straży pożarnej na wstępne przesłuchania zgłosiłam się w wyniku nieporozumienia. Działo sie to w czasach gdy desperacko pragnęłam zmienić prace a ogłoszenie sugerowało ze szukają kogoś kto będzie chodził po mieszkaniach i pomagał tłumaczyć ludziom zasady bezpieczeństwa przeciw pożarowego.

Dlatego kiedy po przybyciu kazano mi, oraz innym dziewczynom które się zgłosiły, przebrać się w uniformy to lekko sie zdziwiłam. Strój ktory poproszono mnie bym założyła składał sie ze ogniotrwałych spodni z szelkami, gigantycznej i wsciekle ciezkej kurtki, buciorow oraz  za dużego kasku ktory spadał mi na oczy.

Tak naprawdę to na tym kończą sie moje wspomnienia z tego dnia  gdyz gdzieś pomiędzy wspinaniem się na wieze, bieganiem w te i wewte, zwijając i rozwijając waż strażacki oraz bieganiem na czas w te i nazad ciemno zrobiło mi sie przed oczami i przytomność odzyskałam nad wiadrem z lodowata woda w którym zanurzone były moje nadgarstki.

Kiedy wrocilam do przytomności na tyle by iść do domu powiedziano mi żebym przez rok popracowała nad swoją tężyzną fizyczna i sprobowała ponownie. Od tego czasu minelo 6 lat. Nadal nie zostalam strazakiem. Moze szkoda, mysle ze swietnie nadawalabym sie do brygady zdejmujacej koty z drzew ;)